Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 53.djvu/6

—   1474   —

 — Ale ustępuję ci rozumem i doświadczeniem.
 — Zdaje ci się tylko, mój bracie. Teraz czeka mnie zadanie, wymagające wiele czasu. Muszę towarzyszyć przyjaciołom i walczyć u ich boku. Gdy wrócę, znajdę szczep, który zechce dać mi pióro wodza.
 — Nietylko jesteś waleczny i mądry, lecz masz serce dobrego brata. Za dobrodziejstwa, które mi wyświadczasz, życie moje należeć będzie do ciebie, aż do ostatniego tchnienia.
 Objęli się znowu z wielką i szczerą serdecznością.
 Po długiem, wymownem milczeniu rzekł wreszcie Niedźwiedzie Serce:
 — Gdy odchodziłem, żyła matka. Była najlepszą matką, jak daleko sięgają wsie i ostępy czerwonoskórych.
 — Mówisz prawdę. Znam wiele matek, lecz żadna nie jest podobna do niej.
 — Czy i ona wróciła do Wielkiego Ducha?
 — Nie. Żyje jeszcze.
 Niedźwiedzie Serce w przypływie wielkiej radości wyciągnął ramiona ku zachodowi i zawołał:
 — Matko, matko! Dzięki ci, dobry, łaskawy Manitou, żeś zachował przy życiu tę, która mnie na świat wydała. — Gdym od niej odchodził, liczyła pięć razy po dziesięć zim.
 — Teraz liczy zim sześć razy po dziesięć i jeszcze sześć — dodał Niedźwiedzie Oko.
 — Czy ciało jej krzepkie jest jeszcze?
 — Tak; ciało jest krzepkie, dusza jasna, lecz oczy ciemne.
 — Nie dojrzy?