Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 53.djvu/17

—   1485   —

 Był to młyn na wodę starego. Odpowiedział pośpiesznie:
 — Kwestja zięcia jest właśnie moją największą bolączką. Dziewczyna nie chce wyjść zamąż.
 — Trzeba ją zmusić.
 — Zmusić? Niepodobieństwo! Robi zawsze to, czego chce sama. Ma taki sam charakter, jak ojciec; przeszło to z ojca na dziecko. Pan mnie rozumie, sennor?
 Prezydent spojrzał na Pirnera z uśmiechem:
 — Mam wrażenie, że córka wasza ma głowę na karku i wybierze sobie odpowiedniego męża.
 — Marzę wprost o zięciu. To moja namiętność. W Pirnie szanujący się człowiek nie może wprost pokazać się bez zięcia.
 — Gdzie leży ta Pirna?
 — To miasto w Saksonji, lecz ja pochodzą z Polski.
 — Muszą tam mieszkać rozsądni ludzie. Ale chciałbym z wami pomówić poważnie.
 — Słucham, sennor, zapewniam, że nie będę się śmiać. Dobry dyplomata potrafi odróżnić żart od słów, wypowiedzianych poważnie.
 — Gdybyście więc mieli zięcia, w takim razie mógłbym...
 — Coby pan mógł, sennor? Mówcie zupełnie szczerze; jako dobry polityk, jestem zawsze dyskretny.
 — Nie mogę powiedzieć obecnie; powiem dopiero wtedy, gdy będziecie mieli zięcia.
 — Mój Boże, chciałbym go mieć już teraz!
 — Postarajcie się prędko o zięcia!