Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 52.djvu/27

—   1467   —

 — Śmierć byłaby dla niego zbyt małą karą. Musi odpokutować surowo.
 Podszedł do sierżanta, który chciał się podnieść, zwalił go potężnem kopnięciem, przygniótł kolanem i wyciągnął nóż.
 — Na Boga, co chcecie ze mną zrobić? — zawołał sierżant.
 — Nie jesteś człowiekiem, tylko zwierzęciem, — odparł wódz. Uderzyłeś córkę Miksteków; oskalpuję cię żywcem.
 — Wielkie nieba! Zróbcie wszystko, byle nie to!
 — Nie wzywaj Boga nadaremnie, jesteś djabłem!
 — Zabijcie mnie, zabijcie! Litości!
 — Sam, nie miałeś litości Pokażę ci, jak się skalpuje. Nie będę ciął szybko, a wolno, bardzo wolno.
 — Litości, litości!
 — Jesteś tchórzem. Nic nie pomogą skomlenia.
 Miksteka ujął włosy Francuza lewą ręką i przyłożył nóż do czoła. Sierżant chciał się podnieść, lecz Miksteka przycisnął pierś kolanem, drugiem zaś oparł się o szyję, tak, że Francuz leżał jak przygwożdżony.
 Wódz przeciął nożem skórę, okrywającą czoło. Francuz wydał straszliwy okrzyk. Rezedilla krzyknęła również. Pirnero przyglądał się zboku straszliwej scenie; włosy stanęły mu dęba.
 — Zaniechajcie, sennor, — rzekła błagalnie Rezedilla.
 — Zasługuje na surowszą karę — odparł chłodno Indjanin. — Bawole Czoło nie jest katem, lecz córka Miksteków musi być pomszczona.
 Sierżant ryczał nieludzko. Rezedilla zakryła twarz