Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 51.djvu/15

—   1427   —

dobrze zrozumiałam? Powiedzieliście, że pozostali żyją również?
 — Wszyscy są przy życiu.
 — I Emma Arbellez i Karja, Indjanka?
 — Tak.
 Vaquero zwrócił teraz wzrok na Zorskiego.
 Sennor Zorski, ach, sennor Zorski!
 Wydawszy ten okrzyk, pobiegł ku niemu. Zorski wyciągnął rękę.
 — A więc i mnie poznałeś, Anselmo?
 — Jakżebym mógł nie poznać zbawcy i dobroczyńcy całej hacjendy del Erina!
 Rezedilla stanęła obok i zapytała:
 — Czy być może? Wyście sennor Zorski?
 Skinął głową:
 — Tak jest, sennorita.
 — Do pioruna, Zorski, Władca Skał! Dlatego mnie poznał! — rzekł Sępi-Dziób i plunał potężnie w kierunku ławek.
 — Matava-se! — zawołał Gerard.
 Rezedilla ujęła rękę Zorskiego i nie puszczała jej.
 — Sennor — rzekła — widząc was, wierzę, że i reszta żyje. Gdzież są? Mówcie, na Boga!
 Zatoczył ręką koło.
 — Drogie dziecię, są tu wszyscy. Nie brak nikogo.
 Emma podniosła welon. Utyła nieco, lecz niezbyt się postarzała. Rezedilla poznała ją odrazu.
 — Emmo, Emmo!
 — Rezedillo!
 Z łkaniem padły sobie w objęcia. Trzymały się długo w ramionach. Wreszcie Emma zapytała: