Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 50.djvu/27

—   1411   —

 Pirnero otworzył okno naoścież i pzysunął swe krzesło do ściany, na której wisiał miedzioryt. Był pewien, ze teraz już nieznajomy przestanie go bombardować.
 Minęła spora chwila. Nieznajomy żuł tytoń i popijał wino. Ponieważ milczał w dalszym ciągu, Pirnero rzekł:
 — Celem waszej podróży jest fort Guadelupa?
 — Być może.
 — Czy zostaniecie tutaj?
 — To wedle moich kalkulacji wątpliwe.
 — Pytam, czy zostaniecie przez dzień dzisiejszy?
 — Zostanę.
 — Chcecie tu kogoś odwiedzić?
 — Hm.
 — Macie jakiś specjalny interes?
 — Pffttf! — plunął znowu zapytany z taką precyzją, że trafił prosto w miedzioryt, wiszący nad głową Pirnera.
 Tego było już gospodarzowi za wiele. Zerwał się z krzesła i zawołał wściekły:
 — To niesłychane, sennor! Psuje mi pan mój piękny miedzioryt.
 — Zabierzcie go.
 — Plujcie do kieszeni!
 — Jeżeli mi otworzycie swoją — chętnie.
 — Czy to ma być odpowiedź na moje pytania?
 — Tak jest. Pluję zawsze na impertynentów. Zapamiętajcie to sobie.
 — Wiecie, co to jest grubianin?
 — Nie.