Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 49.djvu/7

—   1363   —

 — No i cóż, sennor? — zapytał Gerard. — Czy uważacie jeszcze moją strzelbę za stary, podły grat?
 André ujął trappera za ramię i zawołał:
 — Panie, wyście Czarny Gerard! Niech mnie djabli porwą, jeżeli to nie prawda.
 — Zgadliście — rzekł potężny strzelec.
 — Ale dlaczego ukrywaliście to przedtem?
 — Bawiła mnie ta maskarada.
 Pirnero chwycił się za głowę i biadał:
 — Jestem osioł, patentowany osioł!
 — Miałem wrażenie, że jesteście wielkim dyplomatą, — rzekł Gerard z uśmiechem.
 — Ciołek jestem, a nie polityk, — odparł stary. — Ale naprawię mój błąd.
 Po tych słowach wziął córkę za rękę i chciał ją przyciągnąć do siebie, ale Rezedilla opierała się.
 — Oto jest, sennor! — zawołał Pirnero. — Bądźcie mym zięciem!
 Rezedilla zaczerwieniła się po uszy. Gerard zauważył to i rzekł:
 — Sennor Pirnero, nie popełniajcie drugiego błędu. Sennorita ma prawo wybrać sobie tego, kto jej się podoba.
 — Dlaczegóż nie powiedzieliście odrazu, kim jesteście? — zapytał stary zakłopotany.
 — Nie chciałem, by wiedziano, że Czarny Gerard oczekuje tutaj kogoś.
 — Czy ten ktoś, to ja? — zapytał mały.
 — Prawdopodobnie.
 — W takim razie, oświadczam, że...
 — Ani słowa więcej! — rzekł Gerard, wskazując wzro-