Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 49.djvu/1

—   1357   —

 — Nie przypuszczam, by przybył w taką pogodę.
 — Kto?
 — Kto? Co za pytanie! Oczywiście, Czarny Gerard. O kimże innym miałbym mówić?
 — O, ten sobie niewiele robi z pogody. Jeżeli będzie miał ochotę, zjawi się na pewno.
 — Tak sądzicie? Trzeba wam wiedzieć, że go tutaj oczekujemy. Gdyście wczoraj poszli spać, zjawił się jakiś strzelec, który go szuka.
 — Skąd przybył ten strzelec?
 — Z Liano estacado. Jesteście zdziwieni, prawda? Tak. Nie potrafilibyście przejechać konno takiego świata, mimo, żeście trzy razy silniejsi i wyżsi od niego. Co to za człowiek! Kieszenie ma wypchane nuggetami.
 — Naprawdę? Skądże pochodzi? Czy to Yankes?
 — Nie; to Polak.
 — Jak się nazywa?
 — Andrzej Starzyński.
 — Nie znam tego nazwiska.
 — Przypuszczam. Ale, ale, — właśnie nadchodzi!
 Starzyński wszedł. Przywitawszy się, spojrzał na Gerarda, usiadł przy stole obok niego i zapytał:
 — Czy wyście ten sennor, który spał od wczorajszego popołudnia?
 — Tak — odparł zapytany.
 — To rozumiem, to się nazywa sen! Byliście zapewne bardzo zmęczeni?
 — O tak.
 — Czy długo macie zamiar tu pozostać?
 — Może parę godzin.
 — Dokąd chcecie udać się potem?