Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 46.djvu/25

—   1297   —

przyjazne jakieś słowo byłoby dla pana wielką pociechą. Bywają ludzie, którzy nawet w pierwszej chwili nie wydają się nam obcy. Czy doznał pan tego kiedy?
 — Tak. Pierwszy raz doznałem dzięki pani.
 Zarumieniła się. Mówił dalej, jakby na usprawiedliwienie:
 — Niech mi pani nie bierze za złe tych słów. Jeżeli zabolały panią, odejdę i nie wrócę już nigdy.
 — Nie, tego pan czynić nie powinien, sennor, — odparła szybko. — Byłoby mi jednak bardzo miło, gdyby pan rozchmurzył czoło, a jeżeli nie chce sennor już nic powiedzieć o sobie, chciałabym przynajmniej usłyszeć, jak się pan nazywa.
 — Niech mnie pani nazywa Mason, sennorita.
 — Mason? To francuskie nazwisko. A imię pana?
 — Gerard.
 — Gerard? Pan jest imiennikiem Czarnego Gerarda, o którym przedtem mówił mój ojciec. Ma pan również taką czarna brodę, jaką on podobno nosi. Czy nie może mi sennor powiedzieć, co właściwie oznacza imię Gerard?
 — Gerard, to siłacz i obrońca, tak mi niegdyś powiedział nauczyciel.
 — Siłacz? To podobne do pana. A kto jest silny, potrafi być również obrońcą.
 — Niestety, nie byłem nim, wprost przeciwnie.
 — Jak pan to rozumie, sennor?
 Zapytany popatrzył ze smutkiem i odparł:
 — Byłem garrotteur’em.
 — Garrotteur’em? Nie rozumiem, co to znaczy?
 — Z pewnością nie spotkała się pani nigdy z tym