Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 44.djvu/6

—   1222   —

ci Hiszpanie! Czy mieszkacie w jednym i tym samym kraju?
 — Nie. Dzieli nas wielki szmat ziemi.
 — Ale wyznajecie jedną religję, nieprawdaż?
 — Nie; wyznajemy różne wiary. To są katolicy, my zaś jesteśmy protestantami.
 — Co takiego?
 Kapitan odpowiedział przez porównanie:
 — Podobnie u was różnią się Sunnici od Szyitów.
 — Ach, w takim razie nie powinienem mieć żadnych obaw — odparł uspokojony. — My. Sunnici, nienawidzimy Szyitów więcej aniżeli niewiernych, wy nienawidzicie się również wzajemnie, więc możemy być co do ciebie spokojni. Idę zaraz do sułtana.
 — Dobrze, ale przedtem musisz podpisać list przepraszający.
 Było to Arabowi bardzo nie na rękę.
 — Czy nie zechcesz mnie zwolnić od tego?
 — Teraz nie. Ale przyrzekam, że ci oddam pismo zpowrotem, jeżeli będę z ciebie zadowolony; przyrzekam również, że nie będę nalegał na ukaranie twej służby. Mam nadzieję, że się na tobie nie zawiodę.
 Słowa te uradowały Araba. Podniecony nadto widokami na otrzymanie dwudziestu ładunków kawy i wielbłądów, zawołał:
 — Jestem twym przyjacielem! Jak się nazywasz?
 — Nazywam się Wagner — odparł zapytany.
 — Nazwisko trudne do wymówienia, język skręca mi się przy niem, ale to nie powinno wpływać na nasze stosunki. Czy chcesz pojechać ze mną do Zeyli? Będziesz mógł sam pomówić z sułtanem Harraru.