Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/9

—   1029   —

placu boju, wiedział bowiem dobrze, że nie może ich ze sobą zabrać, gdyż Indianin nie podaruje skalpu.
 Obaj porucznicy także padli. Był jedynym oficerem, który pozostał przy życiu, a gdy ujrzał hacjendę, którą tak odważnie opuszczał, byłby chętnie się zastrzelił z gniewu i wstydu.
 Wjechawszy na przedni dziedziniec, rotmistrz udał się do swojej komnaty. Zorski był na tyle ostrożny, że Apachów i konie umieścił na tylnym podwórzu. Kapitan wszedł do izby, wyrwał pałasz z pochwy, rzucił nim o ziemię i gniewnie zawołał:
 — Przeklęte bohaterstwo! Czerwonoskórzy nie stracili nawet pięciu ludzi, a ja ponad osiemdziesięciu!
 — To smutne!
 Kapitan zląkł się, usłyszawszy te słowa. Myślał, że jest sam, odwrócił się i ujrzał na krześle — Zorskiego.
 — Do tysiąca djabłów! Pan tutaj? — zapytał.
 — Jak pan widzi — odparł Zorski, siedząc spokojnie. — Pozwoliłem sobie palić pańskie cygara.
 — Myślałem, że pan walczył obok piramid.
 — Ależ skąd! Przecież panu powiedziałem, że nie jestem jego wrogiem. Wyrządziłem panu nawet pewną grzeczność.
 — Jaką?
 — Z iloma Apachami pan walczył?
 — Z dwustu sześcioma ludźmi!
 — Pan się myli, było ich tylko stu sześciu!
 — Niemożliwe! Nas przecież też było stu, a