Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 26.djvu/27

—   737   —

 — Przyjdzie jakaś pani. Więcej nie nie powiem. Gdy będzie pan gotów, proszę zapukać.
 Zorski wyszedł z kajuty. Mariano ubierał się. Podczas tego usłyszał cichy szept. Był bardzo słaby, jednak udało mu się ubrać. A gdy spojrzał w lustro i skonstatował, że wygląda schludnie, zapukał.
 — Proszę wejść, miss. On nie umrze z radości.
 Gdy więzień wyszedł z kajuty i spojrzał przed siebie, ujrzał — ukochaną — tę, która była jedyną jego myślą, wśród ciężkich lat niewoli i niedoli. Jej oblicze zabłysło mu jak ożywcze słońce, którego tak dawno nie widział. Zachwiał się, ale natychmiast zebrał siły. Z rozwartymi rękami pośpieszył naprzeciw niej.
 — Amy, miss Amy, co za radość!
 Nie widziała jego wychudłej postaci, ani zapadłych policzków, widziała tylko blask radości w jego oczach.
 Wyciągnęła doń obie ręce.
 — Alfredzie! — zawołała — znów jesteś wolny!
 Padli sobie w objęcia. Nie mówili ani słowa, ale rozumieli się. Rozkosz spotkania była ogromna. Wreszcie jego ramiona oderwały się od jej postaci, zbladł, zachwiał się...
 — Alfred! — zawołała, podtrzymując go. — Co ci się stało?
 — Szczęście — za—nadto—potężne — — dla mnie! — mówił, jęcząc.
 Padł na krzesło.
 Ona uklękła przed nim, patrzyła nań z bezgra-