Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 21.djvu/15

—   585   —

 Zaprowadził ich do drzwi pokoju Hanetty. Otworzył je nagle i rzekł:
 — Moi synowie, kochana Hanetto!
 Siedziała na fotelu. Gdy weszli, wstała. Rzuciła okiem na Emanuela i twarz jej przybrała bardzo serdeczny wyraz. Spojrzała na drugiego — na Ferdinanda. Zbladła i padła zemdlona na podłogę.
 — Cóż to?! — zawołał hrabia, śpiesząc jej z pomocą.
 I Ferdinando strasznie zbladł, ale nie stracił przytomności umysłu.
 — Ojcze — zapytał — kiedy ona ci dała słowo?
 — Wczoraj minęły trzy tygodnie.
 Machnął ręką.
 — Więc odsuń się od niej. To ulicznica. Ojcze! Olsunna miał rację.
 — Jakto? — zapytał Emanuel. — Czy ta kobieta jest tą z nad Manzanares, Ferdinando?
 — Tak.
 Wtedy obaj synowie pochwycili hrabiego i wynieśli go z komnaty.
 Po dłuższym czasie w jadalni zjawił się służący i oznajmił, że pan się źle czuje i nie może przyjść.
 — A panicze?
 — Są koło łaskawego pana.
 — Już wiem co się stało. Hej, słuchaj, stary, powiedz tym trzem panom, iż pragnę w tej chwili z nimi mówić. W przeciwnym razie nazwę ich gałganami.
 Służący znikł. Goście zbledli. Po paru minu-