Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 16.djvu/26

—   456   —

 — O, sennora, są jeszcze droższe skarby od jaskiń, wyłożonych złotem. Taki skarb chciałbym posiąść.
 Podała mu swą rękę. Zrozumieli się. Tym jedynym uściskiem powiedzieli sobie wszystko.
 Za nimi toczyła się rozmowa między Indianką a Niedźwiedzim Sercem. Małomówny Indianin nie lubiał tracić dużo słów, a gdy mówił, miały one podwójne znaczenie.
 — Do jakiego szczepu należy moja młoda siostra?
 — Do szczepu Mistecas — odrzekła.
 — Czy moja młoda siostra jest jeszcze dziewczyną?
 — Nie mam męża.
 — A serce jest jeszcze jej własnością?
 Po długim milczeniu odrzekła:
 — Nie.
 — Czy biały je posiada?
 — Tak.
 — Niedźwiedzie Serce żałuje swej siostry. Niech ona mu powie, kiedy ją biały oszuka. Moja siostra powinna być ostrożna.
 Taka była ich cała rozmowa.
 Uwagę ich teraz zwróciło stado koni. Z daleka zdawało się, że konie same galopują. Jechali na nich Komanchowie. Napadali na nich po raz drugi. Uczepieni byli z boku do koni tak, że ich wcale nie było widać.
 Niedźwiedzie Serce szukał tymczasem jakieś stosowne do obrony miejsce.