Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/8

—   410   —

 Kiedy przyszli do domu, spotkali na podwórku Ludwika.
 — Ludwiku — rzekł Zorski — zaprzęgać. Na drodze do lasu leży dzik.
 — Kto go zabił?
 — Robert.
 — Do djabła, kiedy?
 — Przed chwilą. Zwierz wypadł na nas i byłoby źle z nami, gdyby nie znalazł się przypadkowo w pobliżu ten malec. Byłem bez broni.
 — A więc uratował życie! Tęgi chłop, panie doktorze, nie?
 — O tak! Nigdy mu tego nie zapomnę.
 — Ja go wychowałem — rzekł Ludwik dumnie. — Pytano tu o pana. Jakiś pan przyjechał, zdaje się, prokurator.
 Poszedł z Różą do zamku. Ludwik spoglądał za nimi.
 — Co za para! On jak dąb, taki silny, a ona, jak lipa, taka miła i piękna.
 Zorski zaprowadził Różę do jej pokoju, sam udał się do mieszkania leśniczego, gdzie zastał prokuratora. Nadleśniczy spytał go dobrodusznie:
 — Gdzie to latasz tak wcześnie, kuzynie? I chorą włóczysz także ze sobą.
 — Ona już zupełnie zdrowa — odpowiedział Zorski. — Wytrzymała nawet dość silny wstrząs, spowodowany przestrachem. Byliśmy bowiem w strasznym niebezpieczeństwie. Dzik na nas napadł.
 Tu opowiedział Zorski całą historię, jaka im się przydarzyła w lesie.