Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/22

—   424   —

Twarz jego zakrywała aksamitna maska, stanął przy drzwiach, obejrzał dziewczynę i rzekł.
 — Oho, masz niezły gust, Gasparino. Czy pozwolisz, że uścisnę kuzynkę?
 Nie czekając na odpowiedź, przystąpił do Klaryssy i przycisnął ją do siebie.
 Opierała się tej pieszczocie, lecz była za słaba.
 — Do pioruna! — rzekł. — Najlepiej będzie, gdy zostaniemy tutaj jeszcze małą godzinkę.
 — Wypraszam to sobie — rzekła Klaryssa.
 Zdołał wreszcie wyrwać się z jego objęć. Uciekła do bocznego pokoju i zamknęła drzwi za sobą.
 — A to czarowna. Znikła z przed oczu. Zawołaj ją.
 — Nic nie pomoże, nie usłucha.
 — Spróbuj tylko.
 — O, kuzyneczka moja jest cnotliwa, potrafi się opierać wszelkim pokusom.
 — Czy tobie także, Adonisie? — zapytał książę, śmiejąc się.
 — Tak, i mnie.
 — No, zawołaj ją.
 Kortejo wołał i pukał, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi.
 — Przecież jej nie powiedziałeś kim jestem?
 — Nie — kłamał Kortejo.
 — Dobrze. Czyś gotów?
 — Tak, tylko maski musimy nałożyć.
 Wyszli na ulicę i utonęli w wirze innych masek. Bogaty strój księcia wzbudzał powszechne za-