Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/5

—   379   —

 — Hm, zaczynam rzeczywiście obawiać się ciebie, no, a jeżeli wypuszczę ich, nic mi nie zrobisz?
 — O, przeciwnie, podziękuję ci ładnie.
 — A, to pięknie z twojej strony. Ponieważ z ciebie jest taki dzielny chłopak, spełnię twoje życzenie i uwolnię ich.
 Słysząc te słowa, schował Robert swój rewolwer do kieszeni, przy czym zauważył:
 — Wiedziałem, że się mię zlękną. Ludwik może mówić, że głupstwem jest wybrać się do miasta i chcieć zastrzelić prokuratora.
 — A to osioł z niego.
 — Naturalnie!
 — Ale tym uwięzionym nie powodzi się tak źle w ich więzieniu, jak myślisz — odezwał się prokurator z uśmiechem. — Bardzo chwalą moje więzienie i są z niego zupełnie zadowoleni. Chodź, to ci je pokażę.
 Poprowadził go do gabinetu. Obaj panowie zrobili zdziwione miny, gdy go niespodzianie zobaczyli, a Robertowi jakoś głupio się zrobiło, gdy ich ujrzał przy winie i cygarach.
 — Do stu piorunów, czego ty tu chcesz, Robercie?
 — Przyszedłem was uwolnić.
 — Czyś zwariował?
 — Zmusiłem pana prokuratora, by was natychmiast uwolnił z więzienia.
 Kapitan podskoczył z fotelu przestraszony i prosił prokuratora, by mu wszystko opowiedział.
 — Tyś zwariował, łajdaku! Przecież nas nie uwięziono! Co za nieszczęście mogłoby wyniknąć