Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/4

—   294   —

 — Skąd jedziesz ojcze, z tymi znakomitymi ludźmi? — zapytał.
 — Z Manrezy — odrzekł zapytany.
 — Dokąd droga prowadzi?
 — Do Francji.
 — Czy to twoi przyjaciele?
 — Tak, opiekuję się nimi.
 — Niech więc jadą w imię Boże; spodziewam się jednak, że nam szkodzić nie będą.
 — Szkodzić, a to w jaki sposób?
 — Mogliby nas poznać i zdradzić. Czekamy tu na transport towarów, który wnet ma nadejść, prawdopodobnie wieczorem. Było nas trzydziestu tam na poddaszu. Gdy towarzysze twoi coś zmiarkują i opowiedzą Francuzom, to zdobycz nasza stracona.
 — Nie troszcz się o nic. Nie zmiarkują nawet. Zatrzymamy się tylko na pół godziny.
 Zapewnienie to uspokoiło rozbójnika; powrócił do izby i usiadł znowu w kącie. Widocznie nie troszczył się o podróżnych, przyjął jednak z podziękowaniem szklankę wina, podaną mu przez Alimpa.
 Tak minęło prawie pół godziny, naraz zatętnilo na dworze i głośne wesołe „hallo“ rozległo się w pobliżu. Elwira stała właśnie przed małym, wąskim okienkiem i spojrzała przez szyby.
 Nagle zbladła, załamała z przerażenia ręce i krzyknęła:
 — Święta Madonno, to żandarmi!
 Alimpo przyskoczył i wyjrzał także; i on cofnął się z oznakami najwyższego przestrachu.