Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/27

—   317   —

 Landola udał się natychmiast na swój okręt.
 — Skąd on o tym wie ten człowiek? — mruczał. — Nie mogę tego pojąć. Jest to zagadka nie do rozwiązania. Muszę go unieszkodliwić. I tak już miałem chętkę na „Jefrouw Mitje“, teraz muszę na niego zapolować. Ten statek musi być mój. W godzinę po nim opuszczę port.
 Obaj majtkowie, których właśnie Helmer podsłuchiwał, powieźli go do jego okrętu.
 Wstąpiwszy na pokład, udał się do swojego sternika.
 — Hallo! maat, dzisiaj należy uważać — rzekł do niego.
 — Nowy interes, sennor?
 — Tak.
 — Z kim?
 — Z tym Holendrem, który tam oto stoi Z odpływem ma się puścić na morze. W godzinę po nim my odbijemy. Ale przed tym nie potrzebuje nikt o tym wiedzieć.
 — Rozumiem, sennor! „Jefrouw Mietje“ ma dobry towar?
 — Korzenie od Moluków?
 — Dużo ludzi na nim?
 — Prawdopodobnie pojedyńcze obsadzenie, jak zwykle na takim okręcie.
 — My jesteśmy co najmniej dwa razy silniejsi.
 — Czy postąpimy jak zwykle?
 — Tak. Podpłyniemy jak najbliżej, zwrócimy się bokiem i zahaczymy.
 — Kto poprowadzi ludzi, pan sam, czy ja?