Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 08.djvu/12

—   218   —

zwanie się Zorskiego wytrąciło z równowagi zarówno jego, jak i Alfonsa. Obaj zachodzili w głowę, w jaki sposób mógł doktór dowiedzieć się, co się stało z prawdziwym synem don Emanuela, Drżeli na myśl, co zamierza przedsięwziąć Zorski i jakie jeszcze z jego strony grożą niespodzianki. Nagle notariusz zauważył leżący na stole list bankiera z Barcelony. Otworzył go, przebiegł oczyma i twarz jego rozjaśniła się radością.
 — Chodź do matki, Alfonsie — zawołał — jesteśmy uratowani!
 Siostra Klaryssa przyjęła ich z niepokojem. Wiedziała już, co zaszło nad „Baterią“, gdyż o tym mówiono w całym zamku.
 — Gasparino — zapytała — czy to prawda, że nam grozi nowe niebezpieczeństwo ze strony tego cudzoziemskiego przybłędy?
 — Groziło — poprawił Kortejo, uśmiechając się wesoło — groziło, lecz nie grozi już.
 — Nie wiem, co cię tak cieszy — rzekła siostra z przekąsem — nie widzę żadnych powodów do radości.
 — Ale ja widzę.
 — Jak to?
 — Nasz barceloński bankier pisze, że wypłacił honorarium Zorskiemu.
 — Tylko tyle? — spytała siostra z rozczarowaniem — a ja myślałam...
 — Ależ ten list oddaje przeklętego Polaka w nasze ręce. Spojrzyj tylko jaką sumę on odebrał.
 Klaryssa i Alfons chwycili jednocześnie list