Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 07.djvu/3

—   181   —

 Urwała i machnęła znacząco ręką w stronę Rodrigandy.
 — A czemu nie? — odpowiedział notariusz.
 — Trup czy tylko zniknięcie? — pytała, mierząc go chytrym spojrzeniem, cyganka.
 — To jeszcze nie rozstrzygnięte. Muszę się zastanowić. Przede wszystkim chciałbym wiedzieć, jaka cena.
 — To także nierozstrzygnięte — odpowiedziała Carba tym samym tonem — musielibyśmy się zastanowić.
 — A to czemu? — zniecierpliwił się Kortejo.
 — Byliśmy w Rodriganda. Tam teraz zamęt wielki i hrabia jest pod silnym nadzorem, więc niebezpiecznie byłoby próbować.
 Oczy chytrego notariusza błysnęły triumfem. Domyślił się, co zaszło, ale z niewinną miną spytał?
 — A cóż się tam stało?
 — Hrabia zachorował.
 — Na co?
 — Tego mi się nie udało dowiedzieć, choć sama byłam na zamku. Słyszałam, że jakiś doktór Zorski powrócił i ma go leczyć.
 — To mu się tak łatwo nie uda — powiedział Kortejo.
 — Aha — domyśliła się stara — pan coś o tym wie, jak widzę.
 — Może i wiem — mruknął notariusz, niezadowolony, że przeniknięto go — ale to już nie wasza sprawa. Czy chcecie się podjąć roboty dla mnie?
 — A pewnie.