Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/3

—   153   —

 — Ojcze drogi! — błagała — uspokójże się na miły Bóg! Przecież ty nie jesteś Alimpo.
 — Ja jestem Alimpo — powtarzał hrabia bezmyślnie — pański wierny Alimpo!
 Hrabianka wybuchła głośnym łkaniem. Poczęła gładzić zwichrzone dziko włosy ojca, całowała zimne jego ręce i twarz, tuliła go i uspokajała jak dziecko, ale hrabia pozostał nieczuły i obojętny na jej wysiłki. Wreszcie odepchnął ją niecierpliwie i rzekł:
 — Nie duś mnie! Jestem Alimpo, wierny; Alimpo!
 Róża załamała ręce i poczęła się słaniać, blada jak trup. Miss Amy objęła ją w pół i zaprowadziła na sofę. W pokoju hrabiego rozległ się głośny, żałosny płacz dziewcząt i kasztelanowej, nawet Alimpo chlipał cicho, spoglądając bezradnie na nieprzytomnego pana.
 Jeden tylko hrabia pozostał obojętny i powtarzał swoje: — nie róbcie mi nic złego, ja jestem Alimpo.
 — Boże, Boże! — łkała Róża — co począć?
 — Wezwijmy pana Zorskiego — poradziła przytomniejsza od niej koleżanka.
 Róża zerwała się na równe nogi. Znagła rozbudzona nadzieja błysnęła w jej oczach.
 — Tak — zawołała — masz rację.
 — Ach Boże! — przypomniała sobie nagle. — Doktór wyjechał do Barcelony! Alimpo, wysłać mi natychmiast konnego posłańca za nim, niech go zawróci z drogi!