Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/21

—   171   —

 Teraz doktór próbował użyć groźby, by w zamglonej pamięci chorego wywołać poczucie rzeczywistości.
 — To nieprawda! — rzekł groźnie. — Mów, pan kim jesteś?
 — Jestem... jestem... Alimpo... pański wierny, Alimpo.
 — Kłamiesz! — krzyknął Zorski. — Nie jesteś Alimpo! Przyznaj się, kim jesteś.
 Obie damy zlękły się okropnie, a chory blady, drżący z przerażenia schował się pod kołdrę.
 Doktór ściągnął mu ją z głowy i krzyknął z całej siły: — No, mów prawdę, kim jesteś!
 Róża zakryła twarz rękami, a chory wił się na łóżku, drżąc z przerażenia i wciąż bełkotał.
 — Nie róbcie mi nic złego... boję się... ja nic nie wiem...
 Żorski zaciął usta.
 — Wybaczą mi panie, że w ich obecności podniosłem głos — rzekł, zwracając się do dziewcząt — niestety byłem do tego zmuszony. Proszę jak najprędzej dostarczyć mi wody, kilka czystych chustek i miskę.
 — Czy ojcu grozi niebezpieczeństwo? — zapytała Róża, blada jak trup.
 — Nie wiem jeszcze — odpowiedział doktór wymijająco i wyszedł.
 Strumień rzęsistych łez trysnął z oczu biednego dziewczęcia. — Ojciec jest zgubiony bez ratunku — pomyślała — Karlos nie chce mówić, ale widocznie nie ma żadnej nadziei.
 Mimo rozpaczy wszakże rozkazała, by na--