Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 05.djvu/5

—   127   —

 — Hm, zarobi pan na nim o wiele więcej, ale niech tam będzie. Zgadzam się na trzysta duros. A co pan z nim zamierza zrobić, kapitanie?
 — Wywiozę gdzieś i sprzedam. Malajczycy; chętnie kupują białych i dobrze płacą.
 — A to czemu? Na co im biali niewolnicy.
 — Składają ich na ofiarę swoim bożkom. Te dzikusy wierzą, że to najmilsza ofiara dla ich bałwanów.
 Notariusz cmoknął z uznaniem.
 — Ależ z pana cwaniak! — rzekł.
 Kapitan uśmiechnął się zadowolony z pochwały.
 — Kiedy mam przyjechać do Rodriganda? — spytał.
 — Jutro wieczorem.
 — Dobrze, przyjadę. Gdzie mam czekać?
 — Na granicy posiadłości hrabiego. Będę tam o dziesiątej wieczorem. Zabierzcie tylko paru mocnych ludzi.
 — O, to widać drab musi być wyjątkowo silny, kiedy pan mnie tak uprzedza.
 — No, słaby nie jest.
 — Swoją drogą jesteś pan niedołęga — rzekł kapitan — na pańskim miejscu pozbyłbym się go już dawno.
 — A to w jaki sposób?
 — W bardzo prosty: za pomocą trucizny.
 — Ba trucizna! — mruknął pogardliwie notariusz — zawodne to i niepewne, a przy tym pozostawia takie ślady, że z łatwością można się wsypać.