Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 05.djvu/3

—   125   —

 Notariusz Kortejo, który był jego cichym wspólnikiem przejrzał skrupulatnie wszystkie rachunki zacnego kapitana, obliczył przypadającą na niego część zysku i rzekł:
 — Zadowolony z was jestem, Landola. Jak widzę zarobiłem na ostatniej waszej podróży trzydzieści tysięcy duros. Wcale nieźle!
 Kapitan pyknął z fajki i zapytał:
 — Czy mam pieniądze zapłacić panu, czy też zostawić do dalszego handlu?
 — Zatrzymaj je pan sobie.
 — Dobrze. Ma pan jeszcze jakieś życzenie?
 — Owszem. Czy nie potrzebuje pan czasem nowego majtka..
 — Zawsze potrzebuję odpowiednich ludzi. Co to za jeden?
 — Taki, którego trzeba się pozbyć w czasie podróży, odpowiedział notariusz znacząco.
 — Aha! — uśmiechnął się porozumiewawczo kapitan — w wodzie?
 — W wodzie, czy na lądzie, to mi wszystko jedno. Byle tylko nie wrócił.
 — Tak jak w swoim czasie don Ferdinando de Rodriganda Sevilla? — spytał, mrugając chytrze, herszt morskich opryszków.
 — Cyt! — szepnął notariusz przestraszony. — Nie mów pan nigdy tego nazwiska! Jeszcze kto usłyszy!
 — U mnie w kajucie? — uśmiechnął się kapitan — pan żartuje chyba.
 — Nie trzeba budzić licha — powiedział trwożliwie Kortejo — zdarza się, że ściany mają