Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 04.djvu/4

—   98   —

 — Więc mieszkasz w zamku?
 — Tak.
 — W jaki sposób to ci się udało?
 — Miałem szczęście. Uwolniłem hrabiankę z rąk bandytów.
 Mariano opowiedział o całym zdarzeniu.
 — I zabiłeś swoich towarzyszy? — zawołał oburzony kapitano, gdyż Mariano skończył.
 — To nie są moi towarzysze. Nie jestem członkiem bandy. Wychowałeś mnie wprawdzie, ale nigdy nie złożyłem ci przysięgi wierności.
 — To ją wkrótce złożysz.
 — Nie, kapitanie. Wykradziono mnie z rodzicielskiego domu i chcę do niego powrócić. Wiesz o tym dobrze, kapitanie, nie udawaj zdziwienia. Przecież ty sam wykradłeś mnie.
 — Kto ci to powiedział, chłopcze — zawołał kapitan zdziwiony.
 — To moja tajemnica.
 — Musisz mi powiedzieć. Posłałem cię do Rodriganda, byś śledził tego Gasparina, a nie po to, byś się przeciwko mnie buntował. Powiedz, kto naopowiadał ci takich bredni, bo inaczej zmuszę cię do tego.
 — Nie dowiesz się tego nigdy — rzekł spokojnie Mariano.
 — Rozkazuję ci, byś wrócił do groty.
 — Nie mogę. Cóżby pomyślał o panu de Lautreville hrabia, gdyby tak nagle bez pożegnania zniknął z zamku. Zresztą podoba mi się w Rodriganda, czuję się tak, jakbym należał do hrabiowskiej rodziny.
 — Przestań mówić! Czy mam cię, zmusić do posłuszeństwa? Nie stawiaj oporu, bo cię zabiję.