Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 03.djvu/4

—   66   —

 — To skocz do kuchni, nalej ją i zapal — rozkazał ’Alfons.
 Wartownik, pobiegł i wkrótce powrócił z zapaloną latarką. Alfons wziął ją i poszedł „sprawdzić“, czy więzień nie uciekł...
 Otworzył drzwi lochu, przy czym stanął w ten, sposób, by wartownicy nie mogli zajrzeć do wnętrza, i zawołał:
 — Śpi łajdak, albo udaje, że śpi. Pilnujcie go, chłopcy, jutro już tak spokojnie nie będzie leżał.
 Zamknął drzwi i odszedł.
 Tymczasem notariusz zdążył już wyprowadzić uwolnionego „bryganta“ poza obręb parku. Zatrzymali się w gęstych krzakach na skraju lasu.
 — Pięknieście się sprawili, nie ma co — burknął Kortejo. — Zasłużyliście na nagrodę.
 — Wybacz, sennorze — rzekł zbój — każdemu może się zdarzyć nieszczęście.
 — Szczególnie tchórzom...
 Brygant żachnął się i spytał ostro:
 — Co to ma znaczyć, sennorze? Chcesz mnie obrazić, jak widzę.
 — Tylu was było przeciwko jednemu i nie daliście mu rady, nie jesteście więc niczym innym, tylko tchórzami.
 — Zabij go, sennorze, kiedyś taki odważny! Nie brak ci przecież okazji, bo go widujesz dziesięć razy dziennie. Widzisz go: sam ma pietra, a nam będzie wymyślał od tchórzów.
 — Czemuście mu nie dali rady?
 — Bo to djabeł nie człowiek! Silny, jak słoń, a zręczny, jak kot. Twoja wina, sennorze, że nam się nie