Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 01.djvu/33

—   31   —

dokładnie temu człowiekowi i choć to już osiemnaście lat minęło, poznałbym go odrazu.
 — Jak on wyglądał?
 — Był wysoki, chudy, głos miał skrzeczący.
 — Aha. No, a coście zrobili ze skradzionym chłopcem?
 — Przynieśliśmy go do jaskini i tu się nim zaopiekowali „bryganci“. Było mu dobrze, tylko tęsknił okropnie i wciąż wspominał ojca, matkę, siostrzyczkę Różyczkę i jakąś Elwirę i Alimpa. Kapitan gniewał się bardzo, kiedy zaczynał o tym mówić i w końcu zakazał mu zupełnie wspominać te imiona. Teraz już pewno ich nie pamięta wcale.
 — O nie — zaprzeczył Mariano — dokładnie sobie przypominam. Alimpo był mały i bardzo śmieszny. Miał dziwny wąsik pod nosem. Kłuł mnie zawsze nimi, kiedy mnie całował i dlatego bardzo nie lubiłem tych wąsów. Elwira była jego żoną. Była bardzo gruba i bardzo dobra dla mnie. Pamiętam ją tak dobrze, że poznałbym na pierwszy rzut oka.
 — Dziwne to rzeczy, mój synu — rzekł kapłan. — Teraz już jestem naprawdę przekonany, że ty jesteś chłopcem, którego, zamienił ten człowiek. — I zwracając się do starca, spytał:
 — Jak ty się nazywasz i skąd pochodzisz?
 — Nazywam się Manuel Sertano, a pochodzę Z Mataro.
 — Dobrze — rzekł zakonnik, zapisując jego słowa — postaramy się to spamiętać.
 Chory zakaszlał ciężko, po czym mówił dalej:
 — W kilka tygodni po zamianie dziecka kazano mi zabić pewnego podróżnego. Nie mogłem się jakoś