Dzieje narodu Żydowskiego zaczynają się w Egipcie, to bowiem, co je poprzedza w Chanaan i Mezopotamii, jest tylko historyą jednostek.
Najważniejszym dokumentem, dotyczącym pobytu hebreów nad Nilem, są dwie pierwsze księgi Pisma św.: Rodzaju i Wyjścia, ale odnośne ich rozdziały (R. 37-50. W. 1-15) nie obfitują w szczegóły historyczne. Niema tam naprzykład imion królów Egiptu, którzy nazywani są ogólnie „farho”[1], albo „melek micraim” (król Egiptu lub egipcyan). Niema również wzmianki o tem, cobyśmy dziś nazwali „polityką zagraniczną” Egiptu.
Zresztą nie wiele też szczegółów znajdujemy w Biblii o dziejach wewnętrznych kraju, gdyż opowiadanie biblijne redukuje się właściwie do dwóch krańcowych epizodów: przybycia izraelitów do Egiptu i wyjścia ich stamtąd.
- ↑ Biblijne „farho” (faraon) jest to wyraz egipski „peraa,” „perho” (= koptyjskiemu „erro”), który znaczy „wielki dom” i był najwidoczniej aluzyą do pałacu królewskiego, ale w tem znaczeniu co „Wielka Porta Otomańska.” Król po egipsku nazywał się „suten.” W klasycznym języku egipskim był także wyraz „hyku,” odpowiadający pojęciu króla, lub księcia.
