Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/218

spostrzegliśmy postaci trojga turystów schodzących szybko w dół.
 Wyglądało to groźnie i nader malowniczo.
 — Ach, to tamtędy nasza droga — zawołaliśmy razem — tak, to oni już wracają!
 — Otóż twoja zasada: jak na szczyt, to w górę — rzekł Karol — na Garłuchu pokazuje się: jak na szczyt, to w dół!
 Tymczasem turyści zeszli na taras i spostrzegli nas na turniach. Zaczęli wołać, wytężyliśmy słuch.
 — Hej — doleciało do nas — którędy państwo idą? nie tamtędy droga!
 — Gadaj zdrów — mruknąłem — my już to sami wiemy.
 — A co państwu do tego — huknął rozdrażniony Karol — szukamy sobie nowej drogi!
 — To szczęść Boże! A nie połamcie karków! — rozległo się z dołu i po chwili znikli nam z oczu.
 Uradziliśmy z Karolem, że nie będziemy wracać pierwotną drogą, bo trzeba by krążyć; i tak byśmy zresztą nie odnaleźli owych wszystkich pólek, żlebików i ścianek. Trzeba ryzykować wprost w dół, choć nie wiemy, co nas tam czeka.
 — Może nie puści — rzekła Lusia.
 — Musi puścić! — było moje zdanie.
 Zaczęliśmy schodzić wprost w dół; lawirowaliśmy rozmaicie, ale puszczało. Panny szły znakomicie, z Ciocią było jednak niemało kłopotu; najgorszy był u niej brak męskiego stroju; suknia na ta-