Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/18

rzekł, pokazując na niebieskie plamy wśród chmur.
 — Cóż więc z tego?
 — Ano — wicie — obejrzał się dokoła po niebie — abo bedzie pogoda, abo bedzie desc; a jak bedzie desc, to abo bedzie wielgi, abo mały.
 Mój towarzysz zaczął się śmiać.
 — Ślicznieście to uradzili, ale my to i bez was wiedzieli.
 — Wiedzieliście? — odparł góral — toście som mądrzy, — i zaczął dalej pykać fajeczkę.
 — Chodźmy do dworca tatrzańskiego — rzekł kolega — tam jest dobry barograf, może on będzie więcej wiedział.
 Oglądnęliśmy linię barografu, pokazywała niewyraźnie. Weszliśmy do wnętrza.
 — Mój towarzysz chce zostać członkiem Towarzystwa Tatrzańskiego — rzekł mój kolega do urzędnika.
 Zapłaciłem wkładkę i schowałem legitymację z pewną dumą do kieszeni. Zdawało mi się, że teraz mam większe prawo do Tatr, zatem powinny mię więcej respektować i ukazać się oczom nowego członka Towarzystwa Tatrzańskiego.
 Wyszliśmy na ulicę; nic z tego.
 — Gdzież więc właściwie są te Tatry? — pytałem.
 — Tam — rzekł kolega, wskazując na południe. — Najpierw są regle, potem kopy, za nimi hale, a dalej turnie.