Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/173

 — Cała wycieczka na nic — jęczała Ciocia spod skały.
 — Hu — ha! — krzyczeliśmy spod namiotu.
 — Gwałtu tu leje się ze skały za kołnierz — wołał Karol, szukając lepszego schronienia.
 — Co będziemy robić, gdy tak będzie lać do wieczora — biadała Ciocia.
 — Będziemy tak siedzieć do wieczora — wołałem spod peleryny, ujmując rękę Cesi i przyciskając do ust.
 Obawy były płonne, burza jak przyszła nagle, tak prędko przewaliła się za turnie Mięguszowieckie. Nie upłynęło pół godziny, gdy usłyszeliśmy wołanie Karola:
 — Błękit, błękit, pogoda!
 Z żalem opuszczaliśmy namiot, gdzie nam było tak dobrze.
 O! błogosławiona burzo!
 Wyszliśmy zupełnie sucho, podczas gdy towarzystwo w grocie trochę zmokło, gdyż deszcz siekł na wprost otworu koliby. Musieliśmy jeszcze chwilę czekać, aż woda spłynie choć trochę ze skał a tymczasem świat odsłaniał się na nowo, turnia za turnią występowała z chmur świeża, obmyta, fioletowa, wszystkimi żlebami i załomami leciały srebrne taśmy strumieni.
 Aż wybłysnęło słońce.
 Wstąpiliśmy na turnie; radość, świeżość i lekkość były naszym wspólnym nastrojem; pod ich wpływem obudziła się we mnie nawet zdolność do