Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/69

—  67   —

 Dręczyła się więc myślą, co ma z sobą począć i coraz wyraźniej widziała, że jest bezradna. O wyjeździe bez grosza przy duszy i mowy być nie mogło. Pozostawała jedna tylko nadzieja, że pani Szkopkowa przyjmie ją z powrotem do siebie.
 Na krótko przed świętami Bożego Narodzenia wybrała się Marysia wreszcie do miasteczka. Wyszła dość późno, by w Radoliszkach nie pokazać się przy jasnym dniu. Nie chciała ludziom leźć w oczy.
 Toteż był już zmierzch, gdy stanęła przed domkiem pani Szkopkowej. W pokoju jeszcze nie zapalono światła i mały Józiu nie poznał Marysi:
 — Mamy nie ma — powiedział — ale niech pani zaczeka, zaraz przyjdzie.
 — Nie poznajesz mnie, Józiu? — wyciągnęła doń ręce.
 — O... Marysia!
 Rzucił się jej na szyję i zaczął paplać, opowiadając najważniejsze nowiny. Jedną z nich było to, że w sklepie pracuje teraz ciocia Zosia. Na stałe, czy też nie — nie umiał tego wyjaśnić.
 Nadeszła właśnie pani Szkopkowa.
 — O! Marysia! — powiedziała z nadrabianą serdecznością. — Jak się masz, drogie dziecko.
 Marysia pocałowała ją w rękę.
 — Dziękuję pani, już teraz dobrze, ale omal nie umarłam.
 — Tak, tak... Trzeba zapalić lampę...
 — Zaraz zapalę — ruszyła się Marysia, lecz pani Szkopkowa sama wzięła zapałki:
 — Nie, daj spokój. U siebie w domu to już ja — powiedziała z wyraźną intencją. — A to wiem, żeś była umierająca. Cóż, własna twoja wina. Ja swój obowiązek spełniłam. Przestrzegałam, że nic z tego dobrego nie wyjdzie. Nie słuchałaś starej Szkopkowej. Tak... tak... Przyszłaś pewno po rzeczy?
 — Po rzeczy — potwierdziła Marysia i odwróciła głowę, by ukryć łzy.
 — Możesz je zabrać. Nie podźwigasz się. Dawno już je spakowałam i miałam zamiar odesłać ci je do młyna. Tylko okazji nie było.
 Zapanowało milczenie.
 — Jakże ci tam? — zapytała Szkopkowa, krzątając się przy komodzie.
 — Tak sobie.
 — No, to pewnie i nie szkodujesz, żeś tam u nich.
 — Wolałabym, by było jak dawniej — bąknęła Marysia.
 — I ja bym wolała — z naciskiem przytaknęła Szkopkowa. — Cóż począć, kiedyś wybrała inaczej. Wolałaś śmierć na siebie ściągnąć i hańbę, a mnie wstyd... Matka tam twoja w grobie się pewno przewróciła... Byłam na cmentarzu w Zaduszki, byłam, lampkę na mogiłce postawiłam i wianek z nieśmiertelników zaniosłam, by ją biedną pocieszyć. Cóż, mówię,