Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/126

—  124   —

 — Żarty, panie! Po co ja wam potrzebny...
 — Wstydziłby się pan — Leszek udał oburzenie. — Już nie mówiąc o mnie, ale nie będzie pan przecie twierdził, że Marysia nie jest do pana przywiązana!
 — Bóg jej zapłać!.
 — No, więc?
 — A ot, przywiązanie przywiązaniem, a życie życiem. Nowe życie, nowe przywiązania.
 — To ładnie! — zawołał Leszek. — Widzisz, Marysiu?... Pan Antoni daje nam do zrozumienia, że już ma dość nas, że sam do innych ludzi teraz przywiąże się.
 — Stryjciu Antoni — wzięła go pod ramię Marysia — Ja tak proszę, tak bardzo proszę...
 Znachor wyciągnął rękę i pogłaskał ją po ramieniu:
 — Gołąbeczko kochana... Ja dla ciebie wszystko, ale nie do was ja, nie do was. Stary jestem i smutny. Samym swoim widokiem psułbym wam szczęście. Nie trzeba, nie. Nie trzeba. Ot, jak zechcecie mnie zobaczyć czasami, zajedziecie tu do młyna... Dajmy już temu spokój.
 Odwrócił się do samowaru, z którego zaczęło się wydobywać mruczenie.
 Leszek rozłożył ręce:
 — Ha, to szkoda. Bo ja uplanowałem sobie, że na „nowosielie“, w dniu kiedy by pan wprowadził się do Ludwikowa ofiarowałbym panu komplet narzędzi chirurgicznych...
 Czekał efektu, lecz znachor udał, że nie słyszy tego kuszenia. Zdjął szklanki z półki, przejrzał je pod światło i zabrał się do nalewania herbaty.
 Gdy już siedzieli przy stole, Marysia powiedziała:
 — Daliśmy dziś na zapowiedzi. Za cztery tygodnie nasz ślub.
 — Ale na wesele to już pan Antoni musi do nas przyjechać! — zawołał Leszek.
 — Obejdzie się tam i beze mnie. Nie pasuję ja do tych państwa, co tam będą. A i stąd życzyć wam będę tak serdecznie, jak i z bliska.
 — Nie chce pan być świadkiem naszej radości, naszego święta!
 — Stryjciu Antoni!
 — Czemu nie — kiwnął głową znachor. — Do kościoła przecie przyjdę, a świadkiem... Toż ja od początku jestem świadkiem wszystkich waszych zmartwień i radości. Dzięki Bogu, że po waszej myśli wszystko kończy się.
 — O, panie Antoni — sprostował Leszek — to dopiero się zaczyna. Dopiero początek naszego wielkiego szczęścia, które zdobyliśmy po tylu przeszkodach, kosztem tylu łez i smutków i rozpaczy... Aż dziwno pomyśleć, ileśmy tego zła przecierpieć musieli...