Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/46

— 44 —

 — A gdzie wasza rodzina?
 — Nie wiem. Nie mam żadnej rodziny — z rezygnacją odpowiadał brodacz.
 — A byliście sądownie karani?
 — Tak jest.
 Przodownik szeroko otworzył oczy:
 — Gdzie?
 — W zeszłym roku w Radomiu, a trzy lata temu w Bydgoszczy. Raz na miesiąc, a raz na dwa tygodnie.
 — Za co?
 — Za włóczęgostwo. Ale niesprawiedliwie. Czy jak kto pracy szuka, to włóczęga?... Po prawdzie, za to, że dokumentów nie miałem. I prosiłem i w sądzie, i na policji, i w więzieniu, żeby mi wystawili jaki dokument. Ale nie chcieli. Mówili, że takiego prawa nie ma. To co mam robić?
 Chrząknął i rozłożył ręce.
 — Niech mnie pan puści, panie przodowniku. Ja nic złego nikomu nie zrobię.
 — Puścić?... Przepisy na to nie pozwalają. Odeślę was do starostwa, a tam niech robią, co im się podoba. Możecie usiąść i nie przeszkadzajcie. Muszę sporządzić protokół.
 Wyciągnął z szuflady arkusz papieru i zaczął pisać. Długo się namyślał, bo brak nazwiska i miejsca urodzenia zatrzymanego osobnika psuł mu cały szemat protokółu. Wreszcie skończył i spojrzał na brodacza. Szpakowaty zarost i włosy wskazywały, że musi mieć coś koło pięćdziesiątki. Siedział bez ruchu wpatrzony w ścianę, a jego przeraźliwa chudość i zapadnięte policzki sprawiały wrażenie szkieletu. Tylko ogromne spracowane ręce poruszały się jakimś dziwnym nerwowym ruchem.
 — Przenocujecie tu — powiedział Kania — a jutro odeślę was do powiatu.
 Wstał i dodał:
 — Nic wam tam nie zrobią. Najwyżej odsiedzicie za włóczęgostwo i puszczą.
 — Jak inaczej nie można, to nie ma rady — ponuro mruknął brodacz.
 — A teraz chodźcie tu.
 Otworzył drzwi do małej komory z zakratowanym okienkiem. Na podłodze leżał siennik, grubo nabity słomą. Drzwi były z tęgich desek.
 Gdy zamknęły się, brodacz położył się na sienniku. I zaczął rozmyślać. Zarówno ten przodownik, jak i drugi policjant nie byli złymi ludźmi, a jednak widocznie prawo nakazywało im być złymi. Za cóż znowu pozbawiono go wolności, za co wciąż patrzą na niego jak na przestępcę?... Czy to taka naprawdę konieczna rzecz mieć dokumenty i jakoś się nazywać? Czy od tego człowiek stanie się inny?...