Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/146

—  144   —

 — To niech opowiada innym. Dlaczegóż ciebie sobie upatrzył?
 — Bo... on mówi, że... mu się podobam.
 — Jeszczebyś się nie podobała. Ślepy nie jest.
 — Nie sądziłam, że i ty, stryjciu Antoni, będziesz dopatrywał się tu czegoś złego.
 Znachor zasłonił się rękami:
 — Uchowaj Boże! Nie złe to, ale niepotrzebne. I tobie u ludzi szkodzi, i zamieszanie z tego wynika, a korzyści dla nikogo nie ma żadnej. Nie mówię ja na niego. Nie. Ale gdyby był całkiem porządny, nie narażałby cię, gołąbko, na obmowę, nie zawracałby ci główki, nie siedziałby tu kamieniem.
 — Przecież... przecież nie mogę go wypraszać — próbowała bronić się Marysia.
 — I nie trzeba. Chcesz dobrej rady posłuchać, szczerej rady, to posłuchasz i nie będziesz wdawać się z nim w gawędy. To i przestanie cię nachodzić. Nie zechcesz, to już na to nic nie poradzę.
 Marysia zamyśliła się głęboko. Doskonale rozumiała, że rada znachora jest i życzliwa i jakże bardzo słuszna. Ostatecznie tak czy owak, wcześniej czy później, jej znajomość z panem Leszkiem musiałaby się skończyć. Albo mu nowy kaprys przyjdzie, albo się ożeni. I koniec. Przeciąganie tego oczywiście do niczego nie doprawadzi. Im dłużej to będzie trwało, tym ciężej jej będzie rozstać się z nim, tym boleśniejsza będzie tęsknota. Oto zaledwie kilka dni go nie było, a już życie stało się męczarnią... Lecz z drugiej strony, czyż nie wolałaby całymi latami rozpaczy zapłacić za parę miesięcy szczęścia widywania go, wpatrywania się w jego oczy, słuchania jego głosu?...
 Wspomnienie o najkrótszym szczęściu zostanie w duszy na zawsze, do śmierci. Czyż wolno wyrzekać się tego skarbu? Czyż lepiej zeń zrezygnować ze strachu przed cierpieniem i żyć już tylko jałową beztreściwą pustką?...
 Znachor jest dobry i mądry, ale czy nie myli się w tym wypadku?
 — Zastanowię się nad twoją radą, stryjciu Antoni — powiedziała wreszcie poważnym tonem. — Zastanowię się, choć może to i niepotrzebne, bo on pewno już nie przyjdzie tu więcej.

KONIEC TOMU PIERWSZEGO