Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/117

—  115   —

 — Za to, że nie mogłem o pani zapomnieć, panno Marysiu. Za to, że ani bawić się, ani pracować nie mogłem.
 — I dlatego pan przejeżdżając koło sklepu, odwracał oczy w przeciwną stronę?
 — Tak! Właśnie dlatego. Wiedziałem, że się pani nie podobam, że pani mnie lekceważy!... Żadna kobieta dotychczas nie lekceważyła mnie. Więc dałem sobie słowo honoru, że nie zobaczę pani już nigdy.
 — Popełnił pan tedy aż dwie brzydkie rzeczy: najpierw dając słowo, a później je łamiąc.
 Czyński potrząsnął głową:
 — Panno Marysiu, nie potępiłaby mnie pani, gdyby pani wiedziała, co to jest tęsknota.
 — Jak to! — oburzyła się. — Dlaczego to mam nie wiedzieć, co to jest tęsknota. Może lepiej od pana wiem.
 — Nie! — machnął ręką. — To niemożliwe. Pani nie może mieć najmniejszego pojęcia o tęsknocie. Czy pani wie, iż czasami sądziłem, że dostałem bzika?... Tak! Bzika!... Nie wierzy pani? To proszę spojrzeć.
 Wydobył z kieszeni cienką różową książeczkę.
 — Wie pani, co to jest?
 — Nie.
 — To jest bilet okrętowy do Brazylii. Na kwadrans przed odpłynięciem okrętu musiałem zabrać z pokładu moje kufry i zamiast do Brazylii, przyjechałem do Ludwikowa. Nie mogłem, wprost nie mogłem! A później przeżyłem największą męczarnię! Starałem się dotrzymać danego sobie słowa, ale nie mogłem wyrzec się przyjazdów do Radoliszek. Nie wolno mi było szukać spotkania z panią, lecz mogło się zdarzyć przypadkowo. Prawda?... Wówczas nie złamałbym słowa.
 Marysia nagle spoważniała:
 — Zdaje się, że postąpił pan bardzo źle, nie dotrzymując danej sobie obietnicy.
 — Dlaczego? — oburzył się.
 — Bo... miał pan słuszność, nie chcąc więcej widzieć się ze mną.
 — Byłem idiotą! — zawołał z przekonaniem.
 — Nie, był pan rozsądny. Dla nas obojga... Przecież to nie ma żadnego sensu.
 — Ach, tak?... Czy pani naprawdę nie znosi mnie do tego stopnia, że nawet widywać sę ze mną nie chce?
 Spojrzała mu prosto w oczy:
 — Nie, proszę pana! Będę zupełnie szczera. I ja tęskniłam za panem bardzo, bardzo...
 — Marysieńko! — wyciągnął do niej ręce.
 Potrząsnęła głową: