Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/23

 — Przecież chodzi, codzień chodzi — nacierał ojcec.
 Adela spuściła oczy i milczała.
 — Jeżeli nie na kursy do Bratka, to gdzie?... Mów, psiajucho! — wybuchnął nagle — bo cię na drobny mak rozsypię.
 — O, Jezu, Jezu! — zajęczała Adela.
 Widziała pochylającą się nad sobą zsiwiałą twarz ojca, na ramionach uczuła bolesny zacisk jego rąk.
 — Dokąd, do kogo chodzi? Mów, bo cię rozerwę! Jak się on nazywa?
 Pomimo dojmującego bólu i przerażenia Adela zrozumiała nagle, o co ojciec Magdę podejrzewa.
 — Boże broń, niech tatko puści — niemal krzyknęła. — Co też tatko sobie wyobraża, Magda, uchowaj Boże, nie taka.
 Pan Nieczaj potrząsnął córką z całej siły:
 — Nie łżesz?!
 — Co mam łżyć! Nich tatko puści.
 — Więc gdzie chodzi?
 — Do szkoły.
 — Do jakiej szkoły?
 — Tańców się uczy.
 Pan Nieczaj puścił ramiona Adeli, wyprostował się i sapał przez chwilę.
 — Jak tatko mógł o rodzonej córce tak nawet myśleć — ośmielała się Adela.
 — Więc gadaj. Tylko wszystko, jak jest! — spokojnie już odezwał się ojciec.
 I Adela opowiedziała wszystko. O tej pani, co za carskich czasów była baletnicą, o córkach doktorów i inżynierów, o „Złotej Masce“, gdzie zdolniejsze uczenice tańczą, o gimnastyce, którą uprawiają nawet wielkie da-