Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/87

 Zastanowił się, a Julka, biorąc jego milczenie za przyznanie jej słuszności, zapytała drżącym głosem:
 — Niech pan mi powie, niech pan mi powie szczerze...
 — Co?
 — Chcę, żeby pan mi szczerze powiedział, żeby tem chociaż odwzajemnił mi się za to, że gotowam całą swoją duszę panu otworzyć...
 — Dobrze, moja mała, powiem ci szczerze wszystko, o cokolwiekbyś zapytała.
 Spojrzała mu w oczy. Były poważne i smutne.
 — Wszystko?
 — Tobie... tobie wszystko — zapewnił i nagle zrozumiał, że tej małej dziewczynie, jej jednej jedynej na całym świecie mógłby powiedzieć wszystko, ba!... Chciałby!... Nie potrafił sobie wytłumaczyć przyczyny tego zupełnego zaufania, a jednak wiedział, że nie zawahałby się ani przez moment.
 Julka jednak o czemś innym myślała:
 — Więc dobrze — mówiła przyśpieszonym szeptem — dobrze. Niech pan mi powie, czy Alicja jest pańską kochanką?
 Czekała z zapartym tchem.
 — Tak — odpowiedział krótko i twardo.
 — Aaa — wyrwał się Julce bolesny krzyk. Pewna była tej odpowiedzi, lecz jakże pragnęła zaprzeczenia!
 Wszystko było stracone...
 — Niech mi pan jeszcze powie... czy, czy bardzo ją pan kocha?
 — Czy ja wiem, moja mała? — zamyślił się — może i kocham. Przynajmniej dawniej zdawało mi się, że ją kocham...
 Wyrwała się z jego ramion i patrzyła nań szeroko rozwartemi oczyma:
 — Jakto, zdawało się?