Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/50

 — Oj, spadnę! — popiskiwała, a gdy ją wreszcie postawił zaczerwienioną na podłodze, zrobiła obrażoną minkę:
 — Czy to tak postępuje się z dojrzałymi osobami?
 Zmrużył oczy i powiedział:
 — Ech!... Można by jeszcze inaczej...
 — O! Naprzykład?
 Wpatrywał się chwilę w jej roziskrzone oczy w rozchylone usta, w smukłą figurkę, zastygłą w jakiemś oczekiwaniu.
 — Jesteś śliczna, moja mała — powiedział nieoczekiwanie dla samego siebie.
 Julia zbladła i zamknęła oczy. Drucki opamiętał się i nienaturalnie swobodnym tonem zawołał:
 — A może byśmy tak coś zjedli?
 — Tak, tak — zerwała się spłoszona — pan pewno głodny.
 Nacisnęła guzik dzwonka.
 — Jestem głodny jak sam zezowaty Billy.
 — Więc siadajmy. Zaraz dostaniemy paszteciki z móżdżkiem.
 — No i chyba dziś wypije pani dla uczczenia historycznego momentu kieliszek koniaku, panno Julko? Co?
 — Wypiję!
 Józefowa zaczęła podawać. Drucki napełnił kieliszki:
 — Zdrowie dorosłej osoby! — wzniósł toast.
 — O, jakie to niesmaczne — skrzywiła się — brrr... czuję, że nigdy nie będę pijakiem. Proszę, panie Janku... A dlaczego powiedział pan, że jest głodny, jak zezowaty?...
 — Billy?... Ach, to taka historja o pewnym żarłoku, którą zna każdy marynarz.
 — Któż to był Billy?
 — Podobno był! Możliwe, że wszystko jest tylko