Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/46

Może żadna inna na całym świecie nie warta byłaby jednego małego palca pana Janka, lecz Alicja sama jest tak wspaniale piękna, taka rozumna, taka wartościowa. Julka w życiu swojem nie spotkała kobiety, dla której — abstrahując od osobistych uczuć — musiałaby mieć tyle pietyzmu.
 Nie zazdrościła jej niczego, nie zazdrościła nawet pana Janka. Przeciwnie! Całem sercem życzyła jej tego szczęścia, o jakiem sama, głupiutka, pospolita i przeciętnie zaledwie ładna dziewczyna ani marzyć, ani śnić nie mogła.
 Może los tak zrządzi, że i ona kiedyś, kiedyś spotka w życiu mężczyznę, który bodaj w czemkolwiek będzie podobny do pana Janka i może tamten zechce ją wziąć za żonę... I może też będzie do niej mówił... moja mała...
 Wprawdzie pan Janek nigdy do Alicji w ten sposób nie mówi. Mówi „pani Al“, lecz po ślubie naturalnie będzie jej mówił „moja mała”.
 Julka dwa razy zapytywała Alicję o pana Winklera.
 Sama, nie mając żadnych tajemnic przed Alicją, powiedziała jej, że szczęśliwa jest, że się pan Janek i Alicja kochają, bo pan Janek jest cudowny.
 — Podoba ci się? — z uśmiechem zapytała Alicja.
 — Bardzo! Ale to bardzo! Tak się cieszę, że się kochacie... Prawda, że się kochacie, Alu?
 — Prawda, Juleczko, kochamy się.
 — A czy on ci się już oświadczył? Czy prosił cię już o twoją rękę?
 — Jeszcze nie, niezupełnie — wymijająco powiedziała Alicja.
 — Ale tak, to jesteście jakby nieoficjalnie zaręczeni?
 — Jakby — potwierdziła i przeszła do innego tematu.
 Od tego czasu nurtowała Julkę dziwnie niepoko-