Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/41

 Zdjął marynarkę. istotnie, w wielu miejscach widniały duże plamy.
 — Co panu? Pokaleczył się pan?
 — Nie — odpowiedział krótko.
 Dziewczyna wzięła marynarkę do ręki i zapytała:
 — A skąd tyle krwi?
 — Deszcz taki czerwony padał — zażartował Drucki.
 Zrobiła się nagle bardzo poważna i przyglądała mu się w milczeniu.
 — No, co się gapisz, mała? — śmiał się. — Wyjm z szafy czarne ubranie i idź spać.
 Spełniła jego polecenie, lecz zatrzymała się w drzwiach:
 — Proszę pana — zapytała jakimś tajemniczym głosem — a możeby lepiej zaraz zaprać?
 — A to się da?
 — Póki świeże, to się da. I śladu nie będzie... Czy tylko ojciec nie widział?
 Odwrócił się do niej. Stała z marynarką w ręku, a skupiona tajemniczość w twarzy była niezwykle zabawna.
 — Bo co ty myślisz, Zośka, że ja kogoś zamordowałem?
 Nie poruszyła nawet ustami, lecz było oczywiste, że nie wątpiła w to.
 — Nie obawiaj się! Wszyscy żywi i zdrowi. A marynarkę uprać można choćby za parę dni.
 — A może lepiej zaraz — nie uwierzyła — strzeżonego Pan Bóg strzeże!
 — Ach, ty! Cóż ty, mała, myślisz, że Pan Bóg strzeże mordercy? — zaśmiał się.
 — Ja tam nie wiem... Ale lepiej upiorę. Zawsze lepiej, żeby śladu nie było.
 — Cóż ci na tem zależy? — zainteresował się.
 — No, bo mogą pana nakryć — powiedziała poprostu.