Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/134

 — Jesteś dziś jeszcze ładniejsza niż zawsze — pogładził ją po policzku.
 — Eee... chyba już nie zamknę bramy — zdecydowała się — pójdę zrobić panu śniadanie. A... może zawcześnie?...
 Byli już w przedpokoju i Drucki przyciągnął ją do siebie.
 — Na takie śniadanie nigdy nie zawcześnie.
 Przytuliła się do niego i wyszeptała:
 — Oj, to prawda, to prawda...
 Był już rzeczywiście czas na śniadanie, gdyż zegar wskazywał ósmą, gdy nagle Zośka zawołała:
 — Ojej! Na śmierć zapomniałam! Toż do pana jest telegram!
 — Jaki telegram?
 — Przynieśli po północy — podała mu depeszę.
 Rozwinął.
 Julka wzywała go do natychmiastowego przyjazdu na Hel. Żadnych powodów nie podawała, lecz nie wątpił, że musiały być ważne.
 — Psiakrew — zaklął — cóż się tam mogło stać? Muszę jechać.
 Z niechęcią myślał o tem. Gdyby pod depeszą była podpisana Alicja, bez namysłu wysłałby depeszę odmowną. Nie może i koniec. Jednak Julka?... To musi coś znaczyć.
 — Pan jedzie? — zapytała zmartwiona Zośka.
 — Nie da rady, trzeba — rzucił depeszę na tachtę i wstał.
 — Ale pan prędko powróci?
 — Prędko, mała, jak najprędzej.
 Zadzwonił do garażu, by przygotowano auto, do Załkinda z oznajmieniem, że znowu musi wyjechać i z prośbą, by przeprosił Lubę za niedotrzymanie obietnicy odwiedzenia jej jutro w Konstancinie.
 W trzy kwadranse później Zośka, wychylając się przez okno, widziała, jak auto Druckiego znikało na zakręcie.