Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/70

 — Przeciętnie szczęśliwych — poprawił profesor i gorzki uśmiech wykrzywił mu usta.
 — A jednak — upierał się Drucki — jednak stanowczo cię namawiam: spróbuj. Chyba nie wątpisz, że jestem dla ciebie więcej niż życzliwy?
 Profesor Brunicki spuścił głowę:
 — No... tak... tak myślę?
 Tyle było męczarni w jego głosie i postaci, że Drucki uczuł w piersiach niemal fizyczny ból:
 — Karolu — zawołał — Karolu! Kochany przyjacielu! Och, żebym umiał wyrwać z ciebie to straszne cierpienie! Pół życia oddałbym za to!
 Profesor chwycił go za rękę:
 — Tak, tak i ja tak myślę — powiedział z błyskiem w oczach — i ja myślę, że powinieneś mi dopomóc!
 — Gdybym umiał! Gdybym mógł!
 — Możesz.
 — Ja? — zdziwił się Drucki.
 — Możesz, Bohdanie, możesz i powinieneś mnie pomóc.
 — Ale w jaki sposób?
 Profesor zniżył głos:
 — Jest tylko jedno lekarstwo na moją tragedję: odpowiedź, odpowiedź nauki, potwierdzająca odpowiedź. Dla zdobycia jej gotów jestem na wszystko... Rozumiesz? Na wszystko, nie wyłączając nawet... zbrodni!
 — Jakto?
 — Nie dam ci jeszcze teraz żadnych bliższych wyjaśnień. Chcę tylko wiedzieć, czy byłbyś gotów na ryzyko...
 Drucki ze zdumieniem patrzał mu w oczy.
 — No słowem, czy potrafiłbyś popełnić...
 — Zbrodnię?
 — Więc tak — wyszeptał profesor — zbrodnię. Drucki włożył ręce w kieszenie spodni i wstał. Na