Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/288

śmieli się zarówno laicy, jak fachowi marynarze. Zaś doktór Kunoki taki jest znużony mojem wyłącznie towarzystwem, że zapomina o przysłowiowej japońskiej powściągliwości.
 — To odziedziczyłem po matce — zaśmiał się Kunoki i spojrzał na zegarek. — Już chyba czas zdjąć bandaże?
 — Chyba — potwierdził profesor, rzuciwszy okiem na własny — niech pan tylko nie zapomina o masażu.
 — Czy to tę moją nieboraczkę tak maltretujecie?
 — Nie — zaprzeczył Japończyk — pańska ma gruczoł tarczykowy wybornie rozwinięty w przednim płacie, a tu właśnie...
 — To gaduła! — ze zgrozą zawołał Brunicki i doktór rozłożywszy komicznym gestem ręce wyszedł nie dokończywszy zdania.
 — No?... — zapytał Drucki po chwili milczenia.
 — Telefonowałem do ciebie z dwóch powodów — zaczął profesor — popierwsze chciałem ci powinszować szczęśliwego wybrnięcia z procesu.
 — Musiałem wybrnąć, bo byłem niewinny.
 — Jeżeli chodzi o morfinę, tak.
 — A o cóż jeszcze chodzi?
 Profesor bębnił palcami po poręczy fotelu i przyglądał się Druckiemu uważnie:
 — Chodzi — wycedził — o deflorację, popełnioną przez Bohdana Druckiego na osobie pensjonarki Marji Alicji Żerańskiej.
 Drucki zaczerwienił się. Przyszło mu na myśl, że przecież Brunicki nie może wiedzieć! Wzruszył więc ramionami:
 — Mój Karolu, nikt mnie nie mógł poznać, od tego czasu tyle lat minęło.
 — Owszem — nie spuszczał zeń oczu Brunicki — nikt. Nikt z wyjątkiem Marji Alicji z Żerańskich, obecnej prokuratorki Alicji Horn.
 Pewien był kolosalnego efektu i nie zawiódł się.