Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/284

sowaniem. Nie był piękny, nie był nawet ładny, ale miał w sobie coś dziwnie imponującego. Julka nie wiedziała dlaczego, ale tak właśnie wyobrażała sobie Allain Gerbault‘a. Niski, głęboki jego głos miał w sobie coś fascynującego. Spojrzała na Alicję — o! jej napewno się ten pan Winkler podoba również. Musiał wiele podróżować...
 Widocznie myśli ich jednemi szły torami, gdyż Alicja powiedziała:
 — Ależ pan zna cały świat!
 — No, nie cały — zaśmiał się — naprzykład nigdy nie byłem w Turcji, nigdy na Syberji, a Szwecję i Norwegję znam tylko z portów.
 — Ach, więc pan jest marynarzem! — zawołała Julka.
 — Owszem przeważnie marynarzem.
 — Ach, — westchnęła Julka — gdybym była mężczyzną, napewno zostałabym marynarzem. Ja wprost kocham morze.
 — Jest to — zażartowała Alicja, — najidealniejsza miłość.
 — Dlaczego? — zapytał Drucki.
 — No, bo nigdy morza nie widziałam. Ale w tym roku pojedziemy z Alą na Hel i będziemy robiły dalekie wycieczki na pełne morze. Szkoda, że pana z nami nie będzie.
 — O, to jeszcze nie jest powiedziane — zastrzegł się Drucki — możliwe, że i ja wybiorę się na Hel.
 Po obiedzie Julka oświadczyła, że idzie do koleżanki odrabiać lekcje.
 — Przejdźmy do mego pokoju — zaproponowała Alicja.
 Józefowa przyniosła kawę i brzęcząc nakryciem zaczęła sprzątać ze stołu.
 Gdy zostali sami Drucki objął Alicję i przyciągnął do siebie.
 — Nie, nie — powstrzymała go — Julka przyj-