Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/247

 — Czy handlarze narkotykami są ludźmi tak bogatymi, że kwota taka może nie robić im większej różnicy?
 — Skądże — zaśmiał się świadek — najczęściej to ich cały kapitał obrotowy.
 — Oskarżony twierdzi, że ta paczka wartości kilkunastu tysięcy złotych została mu podrzucona przez kogoś z zemsty, lub też dla... żartu. Czy świadek przypuszcza, że którykolwiek z handlarzy mógłby w tym celu poświęcić taką kwotę?
 — Uważam to za absurdalnie niemożliwe. Wystarczyłby mały słoik, gdyż...
 Adwokat zerwał się, sam zły na siebie za spóźnione zorientowanie się:
 — Wysoki Sądzie, proszę o uchylenie tego pytania! Świadek nie jest kompetentny w tym względzie.
 Przewodniczący Turczyński zerknął na Alicję i otworzył usta, lecz ona zareplikowała:
 — Świadek jest kompetentny, gdyż z racji swego stanowiska zna stosunki panujące wśród handlarzy narkotykami. Obrona zaś nie kwestjonuje faktu, że dowód rzeczowy pod postacią dziesięciu słoików zawiera narkotyk, a mianowicie morfinę.
 Przewodniczący kiwnął głową i Alicja Horn zadała świadkowi nowe pytanie:
 Mecenas pochylił się do ucha Druckiego.
 — Przegraliśmy — szepnął ponuro.
 — Napewno?
 — Bez wątpienia. Dwa, trzy lata.
 — Mogą mnie aresztować? — szepnął Drucki.
 Adwokat skinął głową i powiedział cicho:
 — Jedyne, co mogę zrobić, to zażądać odroczenia, jeżeli pan pan... chce zrezygnować z kaucji i ulotnić się?
 — Wal pan — zdecydował się Drucki i pomyślał, że widocznie nie sądzono mu zagrzać miejsca w Warszawie. Znowu ucieczka, znowu włóczęga...
 Mecenas Koldinger wstał: