Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/208

 Luba wstała i zrobiła kilka kroków:
 — Nogi mi drżą, to dziwne — powiedziała z uśmiechem.
 — No, widzi pani.
 — Nie widzę: — czuję. Och, mój słodki!
 Usiadła mu na kolanach i bezwładnie oparła głowę o jego policzek.
 — Przyjdę tu jutro... pojutrze... codzień będę przychodziła.
 — Nie przyjdziesz! — rozgniewał się.
 — Nie potrafię nie przyjść.
 — Więc wyniosę się gdzieindziej i nie zostawię adresu.
 — Wdzisz, jakiś ty niedobry!
 Drucki zdjął ją z kolan.
 — Luba, musisz to zrozumieć. Jestem mężczyzną i palnąłbym raczej sobie w łeb, niż mógłbym zostać twym kochankiem. Mam jedno słowo honoru! Gdybym je złamał, gdybym twemu mężowi tak się odpłacił za jego przyjaźń i pomoc, uważałbym siebie za łajdaka. Dlatego też błagam cię, byś mnie zrozumiała. Nie potrafię żyć, mając dla siebie pogardę.
 — O, ty jesteś bardzo szlachetny!
 — Nie o to chodzi — zirytował się — inaczej patrzę na szlachetność i moralność, niż inni. Mam rację, czy oni ją mają, to druga sprawa. Dość, że oświadczam ci kategorycznie: — jeżeli jeszcze raz przyjdziesz do mnie, zmusisz mnie do wyjazdu. Pojadę do Ameryki, czy do ciężkiego djabła i nie zobaczymy się więcej. Daję ci na to słowo.
 Zrozumiała, że dotrzyma groźby i rozpłakała się.
 — Strasznie głupie jest życie, strasznie...
 — No, nie płacz, Luba, to też nie jest mądre.
 — Wiem — ocierała łzy.
 — Chyba wiesz, że nie odpycham cię, bo nic dla ciebie nie czuję. Chyba wierzysz, że robię to wielkim kosztem.