Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/155

 — Niech pan nie siada — powstrzymała go Alicja. — Idziemy.
 Odpowiedział uśmiechem.
 Łęczycki uregulował rachunek i zeszli do westibiulu.
 — I moje futro — kiwnął Drucki.
 — Pan dyrektor wychodzi? — podbiegł zdumiony kasjer.
 — Tak, ale wkrótce wracam. Niech pan czeka na mnie z kasą. Hrabiemu Posznickiemu z czwartej loży można rachunek zapisać. Dowidzenia.
 — Uszanowanie panu dyrektorowi.
 Na dworze uderzył ich ciepły powiew wiatru. Ulica była sucha, wysoko na niebie lśnił księżyc.
 — Pójdziemy pieszo — orzekła Alicja.
 — Co? — przeraził się mecenas.
 — Ja pójdę pieszo, a pan Winkler mnie odprowadzi. Pan, mecenasie, oczywiście jedzie do domu. Dobrej nocy.
 Podała mu rękę.
 Mecenas widocznie przyzwyczajony był do bezapelacyjności postanowień Alicji, gdyż nie oponował. Wsiadł do najbliższego auta i mijając ich, powiewał swoim melonikiem.
 — Zauważyła pani, że wiosna daje się odczuć nie tylko wzrostem temperatury?
 — Tak. W powietrzu jest jakaś miękkość — powiedziała swobodnie.
 — Nie mówiłem o zewnętrznych, o zachodzących zewnątrz nas zmianach w naturze — uśmiechnął się.
 Alicja spojrzała nań przelotnie.
 — Czy pan jest takim... barometrem?
 — Bo ja wiem... W danym wypadku może to byt niepewne.
 — Co?
 — Że wiosna idzie.
 — Dlaczego? Wystarczy, jeżeli pan spojrzy na kalendarz.