Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/108

 — Słuchaj, mała, albo daj spokój, albo do końca świata nie naprawię ci tej podwiązki.
 — Ach, jak to byłoby cudownie!
 — Niby co?
 Różowym paluszkiem przesunęła mu po kolanach.
 — To, żebym mogła tu siedzieć do końca świata. Tylko ja! żeby mój pan był tylko dla mnie i żeby te obrzydliwe baby nie wywracały do niego oczu. A zwłaszcza ta małpa Kazia...
 — Podaj mi agrafkę — przerwał Drucki — musi być w tem okrągłem pudełku.
 Sięgnęła i mówiła dalej:
 — Taka obrzydliwa kokota. Jak ona nawet śmie podnosić oczy na mego pana! Taka, co to za pieniądze z każdym. A przytem ma krzywą łopatkę
 Drucki zerknął na nią z uśmiechem.
 — Jak Boga kocham — zawołała — ma krzywą łopatkę.
 — Nie gadaj, nie gadaj, mała. Kazia jest bardzo ładna.
 — Nienawidzę jej!
 — To inna sprawa. Tylko, Teciu uważaj! — pogroził palcem — żeby w „Argentynie“ żadnych awantur, ani kłótni nie było! Nie znoszę tego i gdyby tylko!... No!
 — Ja? — oburzyła się Tecia — z nią? Z taką lafiryndą? Ja wogóle jej nie spostrzegam, chociaż wiem, że ona oczyby mi wydrapała. Jej się zdaje, że...
 — Gemacht! — skończył Drucki — podwiązka w porządku. Ubieraj się.
 Postawił ją na ziemi i usiadł przed lustrem, by zawiązać krawat.
 — A pamiętaj, mała, — dodał — że ze mną żartów niema, żadnych awantur!
 Dziewczyna nic nie odpowiedziała.
 Po paru minutach byli gotowi.