Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/104

 Tylko Alicja zauważyła, że dyrektor Winkler wybiegł.
 Tymczasem po kilku nieudałych próbach młodzieńcowi udało się zaczerpnąć wody i ogłuszające brawa zagłuszyły orkiestrę.
 — Idjota! — skrzywił się Czuchnowski.
 — Szampana! — zawołał Łęczycki.
 — Szampana! — powtórzyła Alicja.
 — Państwo rozkażą? — skłonił się kelner, podając kartę.
 — Pozwoli pani, droga pani Alicjo — pochylił się ku niej z miną znawcy mecenas — że wypijemy „Nexy“ sec?
 — Doskonale!
 — Zamrozić butelkę „Nexy“ — kiwnął na kelnera, a gdy ten ukłoniwszy się wychodził, zatrzymał go. — Czekaj pan! Zamrozić dwie! Jak szaleć, to szaleć!
 W płaskich kryształach zapienił się pachnący płyn. Na sali nagle zapanowała cisza i usłyszeli głos dyrektora Winklera:
 — Proszę państwa! Dzisiaj bawimy się w koty!
 — Co? co?... — rozległy się pytania.
 — Bawimy się w koty! Nie jest to mój wynalazek, ale przecie tak dobry, jakby był mój własny!
 — Brawo! Brawo! — posypały się oklaski. — Jakto w koty?
 — Proszę państwa! W Jacht Klubie na Filipinach jest zwyczaj, że orkiestra gra pewne tango, a wszyscy obecni miauczą!
 — Brawo! Brawo! Miauczeć!
 — Proszę państwa! Tylko miauczeć w rytmie! Kto wykaże najwięcej muzykalności, oryginalności i znajomości prawdziwej kociej muzyki otrzyma ten oto order Złotego Kota pierwszej klasy! Uwaga! Zaczynamy.
 Orkiestra uderzyła mocnym akordem i popłynęła cicha, namiętna melodja.